Μέρες που είναι σκέφτηκα πως αυτό μπορεί να είναι ένα κάποιο δώρο για κάποιους επισκέπτες αυτού του μπλογκ.
Παλιά καλά ανέκδοτα, όχι ρατσιστικά ή σεξιστικά, που, ειδικά αν αποδοθούν με κάποιον "θεατρικό" τρόπο, και γέλοιο βγάζουν και σε σκέψεις βάζουν.
ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΥΦΗΣ
1.
Το 1962 κολυμπούσε κάποιος ανοιχτά της Βουλιαγμένης. Τόν πλησιάζει ένας καρχαρίας και τόν ρωτάει:
- Τί ψήφισες το 1956;
- Καραμανλή, κύριε καρχαρία μου τού απαντάει τρομοκρατημένος.
Ο καρχαρίας κάνει ένα "φουφ" απαρέσκειας και απομακρύνεται. Ο «δικός μας» κολυμπάει μανιωδώς προς την ακτή αλλά ο καρχαρίας τόν ξαναπλησιάζει και τόν φέρνει μια βόλτα.
- Και τί ψήφισες, ρε σύ, το 1958;
- Καραμανλή, τού απαντάει κοψοχολιασμένος ότι δεν θα τήν γλιτώσει.
Ο καρχαρίας όμως ξανακάνει ένα "φουφ" και απομακρύνεται. Ο «δικός μας» ρίχνει γρήγορες απλωτές μπας και ξεφύγει. Αλλά ο καρχαρίας ξανάρχεται.
- Και το 1961;;; Τί ψήφισες το 1961, μωρέ;
- Καραμανλή πάλι, κύριε καρχαρία μου...
"Φουφ" κάνει ο καρχαρίας και απομακρύνεται οριστικά.
-Εσύ δεν τρώγεσαι με τίποτα.
2.
Το 1987 ένας άντρας παρατηρεί δυό μεγάλες μελανιές στο στήθος του, δίπλα στις ρώγες. Τρομοκρατείται, τρέχει στό γιατρό του.
Ξεκουμπώνει το πουκάμισό του, δείχνει τις μελανιές.
- Τί είναι, γιατρέ;;; Είναι πολύ κακό;;;
- Βγάλε το πουκάμισο εντελώς.
- Μα γιατί;;;
- Βγάλτο! Πρέπει να έχεις και δυό μακρόστενες μελανιές στα μπράτσα, ψηλά.
Βγάζει το πουκάμισο, βλέπει πράγματι μιά μελανιά σε κάθε μπράτσο.
- Πώς τό 'ξερες, γιατρέ;;; Είναι πολύ κακό;;;
- Δεν είναι τίποτα, ντύσου!
- Μά...γιατρέ... Πώς έγιναν αυτές οι μελανιές; Δεν έπαιξα ξύλο με κανέναν...
- Είσαι από εκείνους που ψήφισαν συνέχεια ΠΑΣΟΚ και τώρα λένε κάθε τόσο...
{κάνει τις αντίστοιχες χειρονομίες χτυπώντας το στήθος του με ενωμένα τα δάχτυλα και μετά τα μπράτσα με τις παλάμες "κοφτές"}
«Εγώ! Εγώ να ξαναψηφίσω ΠΑΣΟΚ;;; Θα τά κόψω απ' τη ρίζα!!!»
3.
Οι άγγλοι είναι, λέει, απολίτικος λαός.
Δεν συζητούν, δεν σκέφτονται πολιτικά εκτός από μιά φορά:
Όταν ψηφίζουν.
Ενώ οι έλληνες είναι εξαιρετικά πολιτικοποιημένος λαός.
Συζητούν και σκέφτονται πολιτικά συνέχεια... εκτός από μιά φορά:
Όταν ψηφίζουν.
4.
Ένας αμερικάνος, ένας ελβετός και ένας έλληνας σ' ένα μπαρ κομπάζουν για τη χώρα τους:
-Εμείς στο Αμέρικα έχουμε άνθρωποι που δεν έχουν πόδια, τούς βάζουμε τεχνητά πόδια και γίνονται οι καλλίτεροι ποδοσφαιριστές!
-Έ! και; Εμείς στην Ελβετία έχουμε ανθρώπους που δεν έχουν χέρια, τούς βάζουμε τεχνητά χέρια και γίνονται οι καλλίτεροι ρολογάδες!
-Σιγά το πράμμα... Εμείς στην Ελλάδα έχουμε ανθρώπους που δεν έχουν καθόλου μυαλό και τούς βάζουμε και μάς κυβερνάνε.
ΠΑΡΑΝΟΗΣΕΙΣ
5.
Παλιός σιδεράς μαθαίνει την τέχνη στον κάλφα:
Εγώ έχω την τσιμπίδα, εσύ την βαριοπούλα. Παίρνω με την τσιμπίδα το κόκκινο σίδερο απ' τη φωτιά και τό βάζω πάνω στ' αμόνι. Εσύ σηκώνεις την βαριοπούλα και, μόλις σού κουνήσω το κεφάλι, βάρα του!
Ένα μήνα έκανε στο νοσοκομείο ο σιδεράς με κάταγμα κρανίου.
6.
Η κυρία συνήθιζε να κάνει «έξυπνες» ερωτήσεις σε γιατρούς για να αποφεύγει να πληρώνει επισκέψεις. Κρυωμένη, βρίσκει τον γιατρό της στο ασσανσέρ.
- Τί κάνετε, γιατρέ μου, όταν κρυολογείτε;
- Βήχω, κυρία μου, βήχω!
Η απάντηση του μπουχτισμένου γιατρού.
7.
Ένας παπάς κι ένας καλόγερος στέκονται σε έναν δρόμο στην εξοχή πριν από μιά γέφυρα, κρατώντας ένα πανώ που είχαν γράψει:
«Το τέλος είναι κοντά. Αλλάξτε δρόμο πριν να είναι πολύ αργά!»
Περνάει ένα αυτοκίνητο κι ο οδηγός του βγάζει το κεφάλι απ' το παράθυρο και τους φωνάζει:
- Τραβάτε σπίτια σας μουρλοπαπάδες! και πατάει γκάζι...
Περνάνε μερικά δευτερόλεπτα και ακούγεται ένα φρενάρισμα και μετά ένα τρομερό τρακάρισμα.
Γυρίζει ο παπάς και λέει στον καλόγερο:
- Αδελφέ Πατάπιε, μήπως θα έπρεπε να γράψουμε καλύτερα: «Προσοχή, πεσμένη γέφυρα»;
8.
Λέει ένας φίλος της εργασίας:
«Μού αρέσει πάρα πολύ η δουλειά! Πάρα πολύ!!!
Μπορώ να κάθομαι με τις ώρες... να βλέπω τους άλλους να δουλεύουν».
KΥΝΗΓΕΤΙΚΑ
9. Άκοπο κυνήγι κροκοδείλου
Παίρνετε ένα ανόητο-πληκτικό βιβλίο, ένα ζευγάρι κυάλια, ένα άδειο κουτί σπίρτων, ένα τσιμπιδάκι και ξαπλώνετε σε μιά ακτή του Νείλου, κάνοντας πως διαβάζετε το βιβλίο.
Ο κροκόδειλος είναι πολύ περίεργο ζώο. Θα πλησιάσει αθόρυβα και θ' αρχίσει να διαβάζει. Από την πλήξη όμως μετά από λίγο θα αποκοιμηθεί.
Παίρνετε τότε τα κυάλια, τά γυρίζετε ανάποδα, τόν βλέπετε μικρόν, τόν πιάνετε με το τσιμπιδάκι, τόν βάζετε στο κουτάκι των σπίρτων και επιστρέφετε τροπαιούχος!
10. Τα ροπαλάκια
Ένας τύπος κομπάζει στο μπαρ των κυνηγών για την νέα τέλεια –και πανάκριβη...- καραμπίνα που απόχτησε μαζί με ειδικό κυνηγετικό τζάκετ, το οποίο ήταν εφοδιασμένο με σφυρίχτρες απομίμησης των φωνών κάθε πιθανού θηράματος.
- Εμένα μού αρκούν τα ροπαλάκια μου, τού κάνει ένας διπλανός του.
- Ροπαλάκια;;; Στη λίθινη εποχή βρίσκεσαι;;;
- Πάμε την Κυριακή στο δάσος και θα δείς.
Πάνε πράγματι για κυνήγι στο δάσος. Βρίσκουν μιά μικρή τρύπα.
- Λαγός! Λέει ο καραμπινάκιας. Πρώτος εγώ.
Πάει σε μιά απόσταση βγάζει τη σφυρίχτρα με την φωνή της λαγίνας, ακούγεται ένας θόρυβος, βγαίνει ένας λαγός, σκοπεύει αυτός με την τέλεια καραμπίνα, μπάμ! μία, μπάμ! δύο, μπάμ! τρείς δεν τόν πετυχαίνει. Ο ροπαλάκιας έχει σκάσει στα γέλια. Ο καραμπινάκιας κατεβάζει ...καντήλια για τον αέρα που φύσαγε ανάποδα, για τον κόντρα ήλιο... τέτοια.
Πάνε παρακάτω, βρίσκουν μια μεγαλύτερη τρύπα.
- Αλεπού, λέει ο ροπαλάκιας. Σειρά μου.
Πάει κοντά στην τρύπα, τήν χτυπάει με το μικρό ροπαλάκι, ακούγεται ένας θόρυβος, βγαίνει μιά αλεπού, σηκώνει το μεγάλο ρόπαλο και τήν κοπανάει στο κεφάλι. Στον τόπο η αλεπού.
- Σού τά 'λεγα...
- Τυχεράκια!!!
Πάνε παρακάτω, βρίσκουν μια ακόμα μεγαλύτερη τρύπα.
Η ιστορία μπορεί να συνεχιστεί ...επ' άπειρον αναλόγως των ικανοτήτων του αφηγητή, με τις τρύπες να μεγαλώνουν συνεχώς, ως φωλιές παντός είδους του δάσους, με τις συνεχείς εππιτυχίες του ροπαλάκια και τις αποτυχίες του καραμπινάκια, ώσπου ο τελευταίος σκάει από το κακό του και προτείνει στον ροπαλάκια να ανταλλάξουν τον εξοπλισμό τους. Έτσι γίνεται και ο πρώην καραμπινάκιας και τώρα ροπαλάκιας, θολωμένος από την τσαντίλα, βρίσκεται μπροστά από μιά ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΗ τρύπα.
- Βουβάλι είναι! λέει. Τώρα θα δείς!
Χτυπάει την τρύπα με το μικρό ροπαλάκι, σηκώνει ψηλά με τα δυό του χέρια το μεγάλο ρόπαλο, ακούγεται ένας τρομερός θόρυβος, τσάφ-τσούφ-τσάφ-τσούφ, βγαίνει ένα τραίνο και τόν πατάει...
ΠΟΙΚΙΛΑ
11. Τα ...χρωματιστά
Κάποτε ήταν "της μόδας" τα ....χρωματιστά ανέκδοτα. Είχαν περίπου αυτό το στύλ:
Ένας κόκκινος άνθρωπος βγαίνει από ένα κόκκινο αυτοκίνητο και μπαίνει στο κόκκινο σαλόνι ένός κόκκινου σπιτιού . Βάζει έναν κόκκινο καφέ και τότε ανοίγει μια κόκκινη πόρτα και μπαίνει ένας ...πράσινος άνθρωπος!
- Τί θες εσύ εδώ;
- Συγγνώμην, είμαι από το πράσινο ανέκδοτο.
Θεωρούνταν γενικώς "κρύα" ανέκδοτα και είχε κυκλοφορήσει η εξής παραλλαγή:
Ένας κόκκινος άνθρωπος ...κλπ κλπ κλπ.... και τότε ανοίγει μια κόκκινη πόρτα και μπαίνει ένας ...ΜΑΥΡΟΣ άνθρωπος!
- Τί θες εσύ εδώ;
- Συγγνώμην, είμαι αυτός που έβγαλε το πράσινο ανέκδοτο και μέ μαύρισαν στο ξύλο...
12. Αγανάκτηση
Ο μάγειρας των ανθρωποφάγων σε μιά μεγάλη χύτρα βράζει τον εξερευνητή που είχαν πιάσει το πρω'ί'. Έχει και μιά μεγάλη κουτάλα με την οποία ανακατεύει τη χύτρα και κάθε τόσο κοπανάει στο κεφάλι τον εξερευνητή.
Πλησιάζει ο αρχηγός της φυλής και λέει:
- Ρέ σύ μάγειρα, δεν φτάνει που θα τόν φάμε τον άνθρωπο, τόν έχεις ταράξει στις κουταλιές!
- Τον άτιμο! Μέχρι να βράσει θα μού φάει όλες τις πατάτες!
13. Άκρον άωτον αισιοδοξίας
Πέφτει ένας από τον εκατοστό όροφο ουρανοξύστη. Καθώς περνάει από τον πεντηκοστό, τόν ρωτάνε: Πώς πάει;
Κι αυτός με πλήρη αισιοδοξία: Ώς εδώ, καλά!
14. Προνοητικότητα
Όταν νοιώσω αδιαθεσία ή έχω κάνα πονάκι, πάω στο γιατρό μου.
Αυτός με εξετάζει με τ' ακουστικά, μετράει την πίεση και μετά γράφει σε μιά συνταγή κάτι δυσανάγνωστα.
Φεύγοντας τόν πληρώνω, διότι άνθρωπος είναι, πρέπει να ζήσει κι αυτός.
Πάω τη συνταγή στο φαρμακείο, ο φαρμακοποιός κάνει πρώτα ένα «Χμ...» και μετά κατεβάζει από τα ράφια διάφορα ωραία κουτάκια και τα βάζει σε μιά σακκουλίτσα.
Φεύγοντας τόν πληρώνω, διότι άνθρωπος είναι, πρέπει να ζήσει κι αυτός.
Όταν γυρίσω σπίτι, πετάω τη σακκουλίτσα στα σκουπίδια, διότι άνθρωπος είμαι, πρέπει να ζήσω κι εγώ.
15. Είναι κι αυτό μιά λύση...
Σε ένα λιβάδι, λέει, βόσκανε μια αγέλη σκαντζοχοιράκια.
Έκανε κρύο και στριμώχτηκαν το ένα κοντά στο άλλο για να ζεσταθούν. Όμως τ' αγκάθια του καθενός τρυπούσανε τα διπλανά και πονούσαν.
Οπότε απομακρύνθηκαν για να μην πονούν. Αλλ' έτσι κρύωναν, οπότε ξαναστριμώχτηκαν.
Αλλά πονούσανε κι απομακρύνθηκαν πάλι.
Μετά κρυώνανε και πλησιάσανε πάλι...
Ώσπου, λέει, βρήκανε μιά μέση απόσταση, που ούτε κρυώνανε πολύ, ούτε πονούσανε πολύ.
16. Σούπα-καρφί
Ένας τσιγγάνος, την παλιά εποχή, προπολεμικά ας πούμε, ανάβει μιά φωτιά σε μιά γωνιά της λαϊκής αγοράς. Βάζει μια πυροστιά και πάνω σ' αυτή μιά μικρή κατσαρόλα γεμάτη νερό.
Τόν περιτριγυρίζουν οι αγρότες-πωλητές με απορία.
- Τί θα βράσεις εκεί, πατριώτη;
- Θα φτιάξω σούπα-καρφί!
Βγάζει από την τσέπη του ένα μικρό κουτάκι και μέσα από αυτό ένα καρφί, που τό ρίχνει στην κατσαρόλα που βράζει.
- Σούπα-καρφί... Τί σούπα νά 'ναι αυτή; Αναρωτιούνται οι μικροπωλητές.
- Μήπως έχεις λίγο καρότο; Ρωτάει έναν ο τσιγγάνος.
- Βεβαίως! Σού φέρνω!
- Μήπως έχεις λίγο σέλινο; Ρωτάει έναν άλλον.
- Βεβαίως! Σού φέρνω!
Λίγο τέτοιο από δω λίγο εκείνο από κει έφτιαξε μια τέλεια χορτόσουπα. Τούς έδωσε να δοκιμάσουν.
- Ά! Πολύ ωραία η ...σούπα-καρφί!
Τήν έφαγε, ξανάβαλε το καρφί στο κουτάκι. Για μιά άλλη σούπα-καρφί, αλλού...
